همسایه کناری‌ام غمگینم می‌کند

زن و شوهر صبحِ زود بیدار می‌شوند،

سرِ کار می‌روند،

عصر باز می‌گردند.

یک پسر و دختر بچه دارند.

ساعتِ نُه شب، همه چراغ‌های خانه خاموش است.

صبحِ فردا نیز، زود بیدار می‌شوند،

سرِ کار می‌روند،

عصر باز می‌گردند،

ساعتِ نه، خاموشی.

همسایه کناری‌ام، غمگینم می‌کند.

آدم‌های خوبی هستند،

دوستشان دارم.

اما حس می‌کنم در حال غرق شدنند،

و من نمی‌توانم کمکشان کنم.

گذرانِ زندگی می‌کنند.

بی‌خانمان نیستند.

اما بهای گزافی می‌پردازند.

گاهی در میانه روز،

به خانه‌شان می‌نگرم،

و خانه نگاهم می‌کند.

خانه، می‌گرید.

می‌توانم حس کنم.

برچسب ها: چارلز بوکفسکی، شعر، ادبیات، شعر سپید، ادبیات فارسی، زندگی نامه شاعران و نویسندگان، همسایه كناری،

1
بارها پیش آمده است که آجری از دست یک بنا،
کیسه ای سیمان از شانه های یک کارگر
یا ورقه ای آهنی از قلاب یک جرثقیل لیز بخورد و پایین بیافتد
بعضی دردها تا ابد انسان را آزار می دهند
پس به من حق بده
آنقدر ترس در وجودم نهفته باشد
که هر وقت آغوش ات می گیرم
از صدای تکان خوردن گوشواره هایت
بترسم
2
کاش هرگز بزرگ نمی شدم
و نمی فهمیدم
که پدرم به من دروغ گفت:
که هر چیزی را در خاک بکاری روزی سبز خواهد شد
و این از لطف خداوند است
چرا کسی نمی فهمد؟
من سالهای زیادی انتظار کشیدم
اما
مادرم سبز نشد!
3
تا به حال
افتادن شاه توت را دیده ای!؟
كه چگونه سرخی اش را
با خاك قسمت می كند
هیچ چیز مثل افتادن درد آور نیست
من كارگر های زیادی را دیدم
از ساختمان كه می افتادند
شاه توت می شدند.

4
جنگ تمام شد
همه سرباز ها به خانه بازگشتند
و تنها او بود
كه نمی دانست
به كدام طرف برود
و هنوز ایستاده بود در میدان جنگ
بی آنكه كسی را كشته باشد
آدم برفی

5
جدای از بلندی روز ها
تابستان شهوتی ترین فصل هاست
وقتی خیس عرق می شوی
در آغوشم خوابیده ای
و نفس هایت نسیم خنكی كه خستگی را
جدای از كوتاهی روزها
زمستان
بدترین فصل های زندگی و كار در ساختمان است
وقتی انگشت هایت یخ می زنند
و نمی توانی كار كنی
یا وقتی اسكلت های ساختمان را با گونی می پوشانند
انگار تو كنارم هستی و
دامنت را پوشیده ای

6
تنها دو چیز است
که انسان را به زندگی وا می دارد
رویا و ترس
ترس داربست بند هایی که بالا می روند اسکلت های تن ات را
و رویای بودن ات
ای که بودن ات خستگی را از چهره کارگرها پاک می کند
دردی بزرگ در گلو دارم
به سنگینی غلطکی که می کوبد آسفالت را
غلط می خورد مثل غلطیدن ات در خواب
آرام بخواب
کارگرها مشغول کارند بر اسکلت های تن ات.....(من کارگرها هستم)
دردی که نمی گویم
که نیاورد طوفان شبنمی بر گونه های گل ات
که قاصدک روی کدام پلک ات بخواب می رود هر شب
که آفتاب از کدام شانه ات بالا می آید هر روز
که مهتاب بی تاب تاب می خورد از موهایت هر شب و روز
و بی تابم می کند تابناکی دندان ات وقتی که می خندی
وهمین برای نابودی یک مرد کافی است
خنده ات می تواند ایمان از دست رفته را باز گرداند به قلب
قبل از مردن
دوری
مثل آخرین طبقه یک آسمان خراش
خوشبخت کارگری است که از تو پایین می افتد(و می میرد) بی رد خراش
من بهای زندگی را پرداخته ام
بارها از چشم ات افتادم
و بهای عشق دوست داشتن است
دوستت می دارم
ای که بودن ات
مرگ را به تاخیر می اندازد

برچسب ها: سابیر هاكا، شعر كارگری، كارگر، شعر، شعر مدرن، ادبیات فارسی، ادبیات،

برچسب ها: محمد نویری، ترانه، شعر، ادبیات فارسی، زندگی نامه شاعران، زندگی نامه نویسندگان،

1

نمی خواهم پارچه ی ابریشمی باشم

اشرافی و غمگین

می خواهم کتان باشم

بر اندام زنی تنومند

که لب هایش

وقت بوسیدن ضربه می زنند

و نگاهش

وقت دیدن احاطه می کند

تمامی این روزها دلگیرند

من جغد پیری هستم

که شیشه ای نیافته ام برای تاریکی

می ترسم رویایم به شاخه ها گیر کند

می ترسم بیدار شوم و ببینم

زنی هستم در ایران

افسردگی ام طبیعی است

اما کاری کن رضا جان پاییز تمام شود

نمی دانم اگر مرگ بیاید

اول گلویم را می فشارد

یا دلم را

آن روز کجای خانه نشسته بودم

که می توانستم آن همه شعر بگویم؟

کدام لامپ روشن بود؟

می خواهم آنقدر شعر بگویم

که اگر فردا مردم

نتوانی انکارم کنی

می خواهم شعرم چون شایعه ای در شهر بپیچد

و زنان

هربار چیزی به آن اضافه کنند

امشب تمام نمی شود

امشب باید یکی از ما شعر بگوید

یکی گریه کند

در دلم جایی برای پنهان شدن نیست

من همه ی زاویه ها را فرسوده ام

دیگر وقت آن است که مرگ بیاید

و شاخ هایش را در دلم فرو کند

2

زیبایی تو
سینی چای را برمی‌گرداند
غمگینم
بی آنکه کودکی به دنیا آورده باشم، غمگینم
مرا دوست داشته باش
چنان باورت می‌کنم
که شاخه‌هایت به شکستن امیدوار شوند
من دختر یک کشاورزم
آب باش و با من مهربانی کن
سرکشی نکن
قلب من از قدم‌های تو پیشی می‌گیرد
بگذار شب بیاید و خیابان را خلوت کند
تا تو را در آغوش بگیرم
تو دیواری هستی که هیچ دری از غمگینی‌ات کم نمی‌کند
همیشه چای می‌خوری و شعر می‌خوانی
صدای تو دلتنگم نمی‌کند
تنهایم می‌کند

برچسب ها: الهام سلامی، غلامرضا بروسان، شعر سپید، زیبایی تو سینی چای را برمی‌گرداند، نمی خواهم پارچه ی ابریشمی باشم اشرافی و غمگین، شعر، ادبیات فارسی،

جاذبه‌ای تعطیل‌شده در من می‌گردد

راه را از رؤیا می‌گیرد

و عقیم ‌ماندنش را با درد، می‌انبارَد.

دلم برای یک ترانۀ بومی لک زده است

برای بودن در جاده‌ای که به شهرم می‌رسد

برای درختان پیاده‌روهامان

برای زردآلوهای دهکده‌های اطراف

برای دیدن پیرمردان دهقان

در گذرگاه‌های کوهستانی

با دست‌ها و کت‌های قدیمی

دلم برای چپق‌هایشان

دلم برای گریه‌کردن در شهرِ خودم تنگ شده است.

همیشه از بزرگ‌شدن می‌ترسیدم

از این‌که آن‌ها را که می‌شناسم

دیگر نشناسم.

همیشه بعد از دیدن یک فیلم

غریبه شده‌ام

از تمام‌شدن هر چیزی می‌ترسم.

از داشتن آلبوم عکس

از خاطره‌ها

از منطق روزانۀ تکرار

از غروب‌کردن خورشید می‌ترسم.

از این‌که زمان می‌تواند بگذرد

از این‌که گذشته پشت سر می‌مانَد

از این‌که سنگ همیشه سنگ است

و زمین صورتی ندارد

از چسبیدن خواب‌هایم به تنم به صدایم

از به‌خودآمدن‌های ناگهانی‌ام می‌ترسم.

 

عجیب‌بودن دریا.

عجیب‌بودن ماه.

و همیشه در راه بودن یک خبر مهلک.

دلم برای شنیدن همۀ صداها تنگ شده است.

حتا، برای نرسیدن به تو.

چه‌قدر دلم می‌خواهد حرف بزنم

حرف بزنم.

2

این صدا  مالِ چه‌کسی‌ست در من؟

چرا همیشه از حرف‌زدنم می‌ترسم

از صدایم یکه می‌خورم؟

به تمامی‌ دریافتنِ این‌که هوا در شعری سرد است

بسیار کارِ مشکلی‌ست

و این‌که سوزِ سرما را در صدای کسی بتوان حس کرد

دیگر  یخ‌بندان از همان‌جا آغاز شده است.

دفن‌کردنِ کسانی که تواناییِ یخ‌بستن را داشته‌اند

دیوانه‌کننده است

کسی آمد ایستاد و فریاد کرد

دیگر هیچ‌یک از شماها حقِ دست‌زدن به تکه‌تکة این تن‌ها را ندارید

تکه‌تکهٔ تن‌هایی که از بیداریِ مُـفرط بیرون افتاده‌اند

نه، حقِ شما نیست دست زدن به این سرمایی که در آن

همه‌چیز را توانسته بود تمام کند .

به‌تدریج سرما را در خودگرفتن  پس ندادن

و ناگهان یخ‌بستن .

این مفهومِ دقیقِ انفجار را در خود دارد .

از صدا شروع شد از صدای کسی سرما

سوزِ صدا یا سرما؟‌ دیگر نمی‌توانی جداشان کُنی از هم

و این‌سوز این‌صدا این‌سرما آن‌قدر به خود نزدیک شد

خودش را پیدا کرد  که همه‌چیزِ دنیا در سرش مثل حباب‌ها ترکیدند

و بی‌آن‌که بداند ناگهان پا به بیداری بزرگ گذاشت

و بعد این‌سوز این صدا این سرما شروع به نشت کردن در خواب‌ها کرد

و خواب دیگر از بیداری جدا نشد.

3

چه چیز میانِ آدم‌ها عوض شده؟

نمره کفش‌ها، نمره عینک‌ها، رنگِ لباس‌ها

یا رنج  که هیچ تغییری نمی‌کند؟

خندیدن

در خانه‌ای که می‌سوخت:

_زبانی که با آن فکر می‌کردم

آتش گرفته بود.

دیگر هیچ فکری در من خانه نمی‌کند

شاید خطر از همین‌جا پا به وجودم می‌گذارد.

سکوت کلمه‌ای‌ست که برای ناشنوایمان ساخته‌ایم

وگرنه در هیچ‌چیزی رازی پنهان نیست.

کسی عریان سخن نمی‌گوید

شاعران باستان‌شناس

شاعران بی‌کار، با کلماتی که زیاد کار کرده‌اند.

چه چیز ما را به چنگ‌ زدن اشیا

به نوشتن وادار می‌کند؟

ما برای پس‌گرفتنِ کدام «زمان» به دنیا می‌آییم؟

آیا مردن آدم‌ها

اخطار نیست؟

چرا آدم‌ها خود را به گاوآهنِ فلسفه می‌بندند؟

چه چیز جز ما در این مزرعه درو می‌شود؟

چه چیز ؟

من از پیچیده‌شدن در میانِ کلمات نفرت دارم

چه چیز ما را از این توهم ــ زنده بودن ــ

 از این توهک‌ ــ مُردن ــ نجات خواهد داد؟

پرنده یعنی چه

از چه چیز درخت باید سخن بگویم

که زمان در من نگذرد؟

خندیدن

در خانه‌ای بزرگ‌تر

که رفته‌رفته زبانش را

خاک از او می‌گیرد

و مثل پارچه‌ای که روی مُرده‌ها می‌کِشند

آن را روی خود می‌کِشد.

برچسب ها: شهرام شیدایی، شعر مدرن، شهر سپید، شعر آزاد، شعر، ادبیات فارسی، زندگی نامه س شاعران و نویسندگان،

1

تن‌ها یک بار

می‌توانست

در آغوشش کشند، 

و می‌دانست آن‌گاه

چون بهمنی فرو می‌ریزد

و می‌خواست

به آغوشم پناه آورد ،

نامش برف بود

تنش، برفی

قلبش از برف

و تپشش

صدای چکیدن برف

بر بام‌های کاهگلی

و من او را

چون شاخه‌ ای که زیر بهمن شکسته باشد

دوست می‌داشتم.

 

2

خوب من!

های،

خوب من!

باور کن چراغهای خیابان همه روشن بود

اگر چه با ارتعاش شرّابه‌‌ی الکل، آّبی و مست می‌سوختم.

-

سرعت

جنونی دیر‌تر از بزرگواری دستانت را

در ماه می‌پخت

تا همچنان که ترکه‌‌ی اندام ساقی، در نور سرگیجه‌‌ی ما می‌شکست،

مهتاب، یکباره خنجر‌ها را زبانه‌‌ی خورشید کند.

-

می‌توانستم ببینم

یک شعر تازه را

پیش پا‌هایم

کُشته‌ام

و دود از شب‌بو‌هایش می‌پیچد

و جدا می‌شود.

-

تمام شهر

پیش روی من بود

متروک‌تر از آوازی که به شب می‌سپردم

و خبر انتشار هیچ دستی

کِشوهای فریاد را

بیرون نکشیده بود

 

برچسب ها: بیژن الهی، شعر، ادبیات، ادبیات فارسی، زندگی نامه شاعران و نویسندگان، تن‌ها یک بار می‌توانست در آغوشش کشند، خوب من! های،

1

هر بار
عکسی از تو را
در رودخانه غرق می کنم
کمی پایین تر
جنازه ی عکاسی را از آب بیرون می کشند
حالا این مرد
غرق شده است
در میز و صندلی اداره اش
آن زن
غرق شده است
در آینه ی توی کیف
و آن ها که در خیابان فریاد می کشند
در مشت های گره کرده ی شان
تو
دست های زیادی داری
دست داری در قتل ناتالی وود
دست داری در غرق شدن کشتی های پرتغالی
دست گذاشته ای روی روزنامه ها
دستبرد زده ای به بانک ها
دست برده ای در فکر مردان
نگاه کن
آن مرد هنوز دارد به تو فکر می کند
این را از سایه اش فهمیدم
سایه ی زنی زیبا
که بر زمین افتاده است

2

چقدر

در ته لیوان هایی كه سر كشیده ایم

عكس تو را دیدیم و نفهمیدیم

شاید

این بادی كه پنجره را به هم می زند

ادامه ی دست ما باشد

و كلاهی كه آنطرف افتاده

ادامه ی سری ست

كه به تو فكر می كند

به خیابانی فكر كن

كه یك طرفش كودكی ایستاده

یك طرفش

پیرمردی

 من

 به دستم فكر كردم

كه می تواند

ادامه ی عصایی باشد در سال ها بعد

و بارها

از سایه ی درختی ترسیدم

كه پیرمردی

به خاطر عصای چوبی اش

از آن تشكر می كرد

ترسیدم

ادامه ی این دست

برسد به چاقویی خون آلود

ترسیدم

ودست هایم را در جیب هایم پنهان كردم

 دیگر می دانستم پیری

پیراهن سپیدی ست كه می پوشیم

وتنها مرگ است

كه در عكسی دسته جمعی

همه ی ما را یكرنگ می كند

مثل لباس های رنگی درون كمد

كه وقتی در بسته می شود

همه

یكرنگ می شوند

3

شب

 همیشه دست هایش را

بر چشم هایم می گیرد

تا او را از روی صدایش بشناسم

 می دانی  چه بر سر جهان می آید

 اگر تورا فراموش کنم

چه بر سر جهان می آید

اگر زنبوری شاخه گلی را فراموش کند

یا گنجشگی دانه را

 انگار

کوچ تمام پرنده ها

به سمت درختی بود

که با برگ هایش باد را تکان می داد

درختی

که تو سال ها زیر سایه اش می نشستی

و حالا کتابی عاشقانه است

 فکر کن

به ماجرای دزدی

که تمام ساعت های دنیا  را دزدید

تا معشوقه اش دیگر پیر نشود

من

پیر شده بودم

وبر سر دو راهی

خیال کن

هر کدام از دست هایت تفنگی ست

یکی دوست

یکی دشمن

و تو بمانی

کدامیک را برداری و

شلیک کنی

 

مهدی اشرفی

برچسب ها: شعر، ادبیات فارسی، مهدی اشرفی، شعر مدرن، هر بار عکسی از تو را در رودخانه غرق می کنم، چقدر در ته لیوان هایی كه سر كشیده ایم، شب همیشه دست هایش را بر چشم هایم می گیرد،

برچسب ها: حامد ابراهیم پور، تنهایی من رنگ غمگین خودش را داشت، یک جور دیگر بود، آیین خودش را داشت، شعر، ادبیات فارسی، غزل نو،

برچسب ها: حسین منزوی، غزل، اشعار حسین منزوی، شعر های حسین منزوی، تقدیرم این گونه است: کار گل به جای کار دل، آری اینک منم تکرار سعدی در طرابلس های بیگاری، با ما شبی نبود که در خون سفر نکرد این خانه،

برچسب ها: الیاس علوی، شعر سپید، شعر مدرن، ادبیات فارسی، زندگی نامه ی شاعران و نویسندگان، ای صدای تو ماهیها در عمق دریا بازی می كنند، فكر میكنم پیر شده ام چون پرچم آواره ی كشورم بی اعتبار،