تنهایی من رنگ غمگین خودش را داشت

یک جور دیگر بود، آیین خودش را داشت

 

تنهایی من بوی رفتن، طعم مُردن بود

تنهایی ام ردّ طنابی دور گردن بود

 

بعضی زمانها پا زمین میکوفت، لج میکرد

وقت نوشتن دست هایم را فلج میکرد

 

بعضی زمان ها دردسر میشد، زیادی بود

بعضی مواقع یک سکوت غیرعادی بود

 

در سینه مثل نامه ای تاخورده می خوابید

تنهایی من با زنانی مُرده می خوابید!

 

تنهاتر از تنهایی یک شهر سنگی بود

غمگین تر از اعدام یک مجروح جنگی بود

 

گاهی شبیه تُنگِ بی ماهی کدر میشد

گاهی مواقع در خیابان منفجر میشد

 

گاهی شبیه مرگ یک سرباز عاصی بود

گاهی فقط آرامش تیر خلاصی بود

 

گاهی شبیه برّه ی ترسیده ای می شد

یا خاطرات گرگ باران دیده ای می شد

 

هربار یک آیینه می شد، روبرویم بود

هربار مثل استخوانی در گلویم بود

 

گاهی مواقع داخل یخچال می خوابید!

بعضی زمانها پشت هم یک سال میخوابید!

 

با زخمهایم بحث می کرد و نظر می داد

از مکث صاحبخانه پشت در خبر می داد!

 

گاهی مواقع بچّه می شد، کار بد می کرد!

هی فحش می داد و دهانم را لگد میکرد

 

گاهی فقط یک سایه ی بی رنگ و لرزان بود

مانند دود تلخ یک سیگار ارزان بود

 

بعضی مواقع یک سلاح آتشین می شد

بعضی زمانها در دلم میدان مین می شد

 

مانند مویی داخل لیوان آبم بود

مانند نعشی زنده روی تختخوابم بود

 

هردفعه در حمام چشمم را کفی می کرد!

دیوانه می شد، بحثهای فلسفی می کرد!

 

بعضی زمان ها زیر تختم سایه ای میشد

یا بی اجازه عاشق همسایه ای می شد!

 

بعضی مواقع مثل یک کبریتِ روشن بود

مانند یک چاقوی ضامن دار در من بود

 

در گوش من از گریه ی افسرده ای می گفت

از غصه های جنّ مادر مرده ای می گفت!

 

هربار در خاکستر سیگار من پُر بود

چون سکه توی جیب کت شلوار من پُر بود!

 

بعضی مواقع مست می شد، بد دهن می شد

توی صف نان، عاشق یک پیرزن می شد!

 

به عابران هی ناسزا می گفت و چک می خورد

از بچه های کوچه ی پشتی کتک می خورد ...

.

 

گاهی امیدی، شانه ای، سنگ صبوری بود

گاهی سکوتِ خودکشی بوف کوری بود

 

تنهایی من تیغ سرخی توی حمام است

تنهایی من زخمِ شعری بی سرانجام است

 

تنهایی ام در های و هوی کوچه ها گم نیست

تنهایی من مثل تنهایی مردم نیست ...

حامد ابراهیم پور

                   1

تقدیرم این گونه است: کار گل به جای کار دل، آری

اینک منم تکرار سعدی در طرابلس های بیگاری

 

آسان گرفتم کار نیش و نوش را از روی طبع اما

هرگز جهان نگرفت بر من کارها را جز به دشواری

 

در باغتان زین سان که پاییز از پی پاییز می آید

برگ بهارش را به غارت داده این تقویم ، پنداری

 

در آسیای جور ، جز ابزار خونخواری نشد باشیم

چندان که گردیدیم و گرداندیم مثل اسب عصاری

 

با روزها مردیم و با شب ها درون گورها خفتیم

تا بار دیگر صبح ناچاری و بیداری و بیزاری

 

مدیون طرح رنگ های عشق و طیف رنج های اوست

کز تازگی خالی نشد این قصه بسیار تکراری

 

آن خواب و این کابوس! آن رویای عالم گیر و این تعبیر

با این سقوط دردناک از اوج سرداری به سرباری

                 2

با ما شبی نبود که در خون سفر نکرد

این خانه، بی‌هراس شبی را سحر نکرد

 

صد در زدیم در پی یک شعله٬ ای دریغ!

یک دست٬ یک چراغ ز یک خانه بر نکرد

 

با آسمان هر آن‌چه دم از العطش زدیم

ابر کرامتش٬ مژه‌ای نیز تر نکرد

 

تنها به قدر روزنه‌ای بود همّتش

مهتاب نیز کاری از این بیش‌تر نکرد

 

مثل همیشه فاجعه٬ ناگاه در رسید

آوار، هیچ وقت کسی را خبر نکرد

 

این بار رفت رستم و اسفندیار ماند

سیمرغ نیز مکر و فسونش اثر نکرد

 

و آن تیر گز_به ترکش‌مان آخرین امید_

این بار اثر به دیده‌ی آن خیره‌سر نکرد

 

دانسته بس پدر، دل فرزند بر درید

کاری که هیچ تهمتنی با پسر نکرد

 

شد تشت، پر ز خون سیاووش‌ها، ولی

یک تن به پای مردی اینان خطر نکرد

 

چون موریانه بیشه‌ی ما را ز ریشه خورد

کاری که کرد تفرقه با ما، تبر نکرد   

  3

شتک زده‌است به خورشید، خون‌ِ بسیاران‌

بر آسمان که شنیده‌است از زمین باران‌؟

 

هرآنچه هست‌، به جز کُند و بند، خواهدسوخت‌

ز آتشی که گرفته‌است در گرفتاران‌

 

ز شعر و زمزمه‌، شوری چنان نمی‌شنوند

که رطل‌های گران‌تر کشند میخواران

‌

دریده‌شد گلوی نی‌زنان عشق‌نواز

به نیزه‌ها که بریدندشان ز نیزاران‌

 

زُباله‌های بلا می‌برند جوی به جوی‌

مگو که آینة جاری‌اند جوباران‌

 

نسیم نیست‌، نه‌! بیم است‌، بیم‌ِ دار شدن‌

که لرزه می‌فکند بر تن سپیداران‌

 

سراب امن و امان است این‌، نه امن و امان‌

که ره زده‌است فریبش به باورِ یاران‌

 

کجا به سنگرس دیو و سنگبارانش‌

در آبگینه حصاری شوند هشیاران‌؟

 

چو چاه‌ِ ریخته آوار می‌شوم بر خویش‌

که شب رسیده و ویران‌ترند بیماران‌

 

زبان به رقص درآورده چندش‌آور و سرخ‌

پُر است چنبرِ کابوس‌هایم از ماران‌

 

برای من سخن از «من‌» مگو به دلجویی‌

مگیر آینه در پیش خویش بیزاران‌

 اگرچه عشق‌ِ تو باری است بردنی‌، امّا

به غبطه می‌نگرم در صف سبکباران‌

حسین منزوی

1

فكر میكنم

پیر شده ام

چون پرچم آواره ی كشورم

بی اعتبار

چون پاسپورتی كه در كمدم پنهان شده

تمام عمر گریخته ام

از دست سایه ای كه مرا به تاریكی می كشاند

و با انگشتانش رگ های روحم را می خراشید

تنها بهانه ام جست و خیز ماهی كوچكی بود

كه آواز های كودكی ام را زمزمه می كرد

امشب اما دانستم

سایه ای كه از او می گریختم

و تمام عمر دنبالش بودم

همین ماهی كوچكی است كه در سینه ام خانه دارد

 

2

ای صدای تو

 ماهیها در عمق دریا بازی می كنند

ای صدای تو

پشت دیوار زندان، كبوتری لانه كرده

و خورشید از ابرها بالاتر است

ای صدای تو

سكوت مردگان با الله اكبر دیگری می شكند

ای صدای تو

بر درخت توت بالا شدم

و رقص ناجوها را دیدم 

 

از امدن كسی مست بودند یا از رفتن كسی جگرخون

ای صدای تو

رازهای بسیاری است در نی‌ها، ویولون‌ها، پیانوها

من رازهایم را با رنگ‌ها نوشتم، با كلمات كشیدم

 رازها را باید به رنگی نوشت كه رازبمانند

ای صدای تو

و زنی كه اجازه ندارد حنجره‌اش را صاف كند

ای صدای تو

و زنی كه اجازه ندارد بی اذن، به حمام برود

ای صدای تو

 

استامینوفن

صدای تو هروئین در رگ‌هایم

صدای تو

قرآن

 قرآن

 قرآن.

ای صدای تو

وقتی به اتاق سیمانی رسیده‌ای

 و در اتاق سیمانی لَم داده‌ای

با صدای تو

ذره‌های سیمان از هم می پاشند

ای صدای تو

پیكاسو، "پسری با پیپ" را می كشد

 و هشتاد و نه سال بعد، به صد و پنج میلیون دلار می‌فروشندش

ای صدای تو

مریم خون عیسی را پاك می كند از دیوارها، كاناپه‌ها، گوانتاناموها

ای صدای تو

محمدعلی

صدای تو صدیقه

صدای تو

نوحیا كه در كوچه‌های یمن گردنش را بریدند به خاطر ماركی كه بر شلوارش داشت

ای صدای تو

الكساندر می‌خواست صدای تو را بشنود

ای صدای تو

و نوح از هر موجودی جفتی را بر كشتی‌ سوار كرد

اما كسی بود كه هیچ جفتی نداشت

ای صدای تو

- من می خواهم سنگ شوم اما به پشت سر نگاه كنم

  می خواهم نگاه كنم

 

ای صدای تو

وقتی تیر در پیشانی ات تیر می‌كشد

در شانه‌هایت تیر می‌كشد

در قصه‌های جن و پری ات تیر می‌كشد

در انهمه شراب كه خوردی و بطری‌اش را زیر رختخواب پنهان كردی، تیر می‌كشد

ای صدای تو

دكتر آب كمرت را می‌گیرد

و تو به شیشه كوچكی نگاه می كنی كه آب كمرت را در آن گذاشته‌اند

ای صدای تو باران

باران در "دشت برچی" نمی‌بارد

در سومالیا نیز نمی بارد

در ذهن من می بارد باران

ای صدای تو

من نقاش خوبی نیستم

ای صدای تو

از پشت تلفن

صدای تو

تلفن

آه، صدای تو

الیاس علوی